Toen ik bij jullie werkte in de 2^e lockdown , had ik veel werkvreugde. Ik zag die oudjes ook wel graag, ik werkte graag samen met de collega’s (waarmee ik met een 7-8 tal nog contact hou ), kortom ik mis dit werk …..

 Ik vond het echt jammer dat de heropening van de winkels 2 weken vervroegd werd... Uiteindelijk ging ik toch weer gaan werken als verkoopster. Maar er wringt iets ….. snap je?

Ik heb alles uitgedokterd om evt. een opleiding bij familiezorg te kunnen lopen maar héél kort samengevat: bijna niet te doen om met een inkomen (dop) toch die te kunnen gaan volgen!

Halweg januari werd er plots  een mogelijkheid in mijn schoot geworpen (vriendin die een artikel zag).  Zot content heb ik mij geïnformeerd hierover en nu sta ik al heel wat verder.

Sedert januari is er een nieuw, heel aantrekkelijk systeem  om  zorgkundige / verpleegster te worden.
3 jaar terug naar school zie ik nu niet zitten, maar 1 jaar is zeker te doen.
Gisteren heb ik mijn laatste voorbereidende stap gehad: gesprek en evaluatie van mijn tests.
Ik ben zooo blij, nu rest mij nog enkel te wachten op hun eindbesluit. Ik hoop op het beste en kijk al stiekem uit naar mijn stage!

Wendy, zorgkundige in spé

 

"Zorg was voor mij altijd al een passie!"

Van jongs aan wou ik werken in de zorg. Ik wou eerst sport en LO volgen in het middelbaar om dan in het hoger de overstap te maken naar verpleegkunde. Na mijn verpleegkundige studies besliste ik om mijn banaba spoed en IZ te volgen, want de hooggespecialiseerde diensten, daar voelde ik me in mijn element. Toen ik onverwachts door een verhuis in de Westhoek belandde, kwam ik voor de eerste keer in aanraking met de ouderenzorg, meer bepaald het OLV Gasthuis. De visie trok me enorm aan, maar ik was een intensieve verpleegkundige in hart en nieren. Mijn missie was levens redden. Maar het Gasthuis liet me niet meer los.

Kon ik daar ook het verschil maken? Kon ik daar ook iets betekenen ? En vooral, ik en de ouderenzorg... Sommige verklaarden me wat zotjes. De ouderenzorg, geef toe, zelfs de media zet ons op een negatieve manier in de belangstelling. Maar mensen, niets is minder waar, je moet eens dagen/weken/maanden floreren in ons woonzorgcentrum, en dan pas zullen jullie even overtuigd zijn zoals ik dat ben! Wat is er nu mooier dan er elke dag voor te zorgen, dat iémand, die een heel leven achter zich heeft, de regie van zijn/haar leven nog in handen heeft. En wat is er nu fijner dan te beseffen dat 'ik' kan bijdragen om dit waar te maken. Zorg, is altijd al mijn passie geweest, maar ouderenzorg binnen het OLVG is MIJN grote liefde!

Sandra, verpleegkundige in woonzorgcentrum Emmaüs

 

"In "mijn living" kan ik echt wel doen wat ik heel graag doe: zorgen op een animatieve manier."

Toen ze mij als kind vroegen wat ik later wou doen, was mijn antwoord: "iets met mensen". Daarmee bedoelde ik dat ik wou "zorgen"
Al tijdens mijn eerste stages als zorgkundige (hééeel lang geleden ;-) ), wist ik al gauw dat mijn hart in de ouderenzorg lag, meerbepaald bij mensen met dementie. Deze mensen hebben nog altijd een bijzonder plaatsje in mijn hart.
Het blijft daarom één van mijn doelen om er naar te streven iedere oudere, en zeker de mensen met dementie, in hun waarde te laten.
Na heel wat jaren effectief als zorgkundige gewerkt te hebben, kreeg ik de kans om als livingmedewerker aan de slag te gaan. Dat is helemaal "mijn ding"! Nu kan ik echt wel doen wat ik heel graag doe: het zorgen blijft, maar op een animatieve manier, wat minstens even belangrijk is.  In "mijn living", zoals ik graag zeg, kan ik zorgen maar tegelijkertijd kan ik er mijn creatieve ei kwijt.
Want van wie kunnen we meer leren dan van iemand die al een heel leven geleefd heeft? Zo vullen we elkaar aan. Wat is er leuker dan te leren van elkaar? Als ik vertel dat we veel "leute maken" kijken de mensen soms raar op. Maar echt waar, we proberen van iedere dag een goeie dag te maken en willen dat graag uitstralen.
In de living werken is een beetje jongleren en aanvoelen wat leeft en daarop inspelen. Daarom dat we soms ook met 1 iemand erop uit trekken omdat er behoefte is aan individuele begeleiding, een luisterend oor en begrip.

Virginie, livingmedewerker bij OLV Gasthuis